Er is een presentatie van depressie die we vaak missen bij geestelijke gezondheid.

Het is niet gemakkelijk te detecteren, want als je het midden ervaart, verberg je je nog zorgvuldiger voor het toezicht van iedereen die zou kunnen vermoeden dat je het moeilijk hebt.

Je gevoel weet dat er iets mis is. En in de stilte van de nacht kan de eenzaamheid die je jezelf laat voelen, je bijna in wanhoop storten. Maar je zet het waarschuwingssignaal snel stil. Succes behalen, glimlachen, een perfect uitziend leven lijken te hebben is al zo lang uw manier om ermee om te gaan, het lijkt gewoon wie u bent. Of wie je bent geworden.

Mijn term voor deze dynamiek is perfect verborgen depressie (PHD). En het is een syndroom, of een mix van overtuigingen en gedragingen die vaak samen voorkomen, een beetje zoals zout en peper. Waar je er een vindt, vind je de andere.

Als u PHD ervaart, voldoet u niet aan de criteria voor lichte depressie, hoogfunctionerende depressie of dysthymie. Die mensen weten dat ze depressief zijn, maar rally door een glimlach op hun gezicht te toveren, ondanks dat ze elke dag worstelen.

Je zou ook niet kwalificeren als een zware depressie, omdat je verre van geïsoleerd bent. Je ziet er niet melancholisch of opgewonden uit. Je hebt veel vrienden en activiteiten. Tranen verschijnen niet. In feite zijn tranen of andere uitingen van emotionele pijn met name afwezig. Je praat niet over willen willen sterven. Als een therapeut of arts u ziet, krijgt u eerder de melding dat u te hard werkt, moet vertragen of dat u angst ontwikkelt.

Het is in orde depressie, onder al die prestaties. Het lijkt niet op het klassieke soort, maar het is er. Je pijn blijft zwijgen, omdat wanhoop en intense eenzaamheid gemaskeerd blijven tijdens een leven lang doen alsof alles in orde is en gaat. Je rekent op je perfectionisme. Misschien maak je je zorgen en probeer je heel hard om de controle te houden, maar niet iedereen? Is dat niet de normale manier van leven?

Nee dat is het niet.

Voor waar er geheimen zijn, is er schaamte ..

Waar er geen zelfcompassie is, is er geen zelfacceptatie.

Waar geen vrijheid is, is er slavernij.

En als er alleen stilte is, zijn kwetsbaarheid en echte verbinding onmogelijk.